A osteocondrose cervical é unha enfermidade dexenerativa da cartilaxe articular, que é unha das principais causas de dor no pescozo con irradiación característica nos brazos. Con esta enfermidade, hai un cambio na estrutura da cartilaxe e das estruturas músculo-ligamentosas situadas nas proximidades.
Dado que, a medida que avanza a osteocondrose cervical, pode levar a unha serie de complicacións graves, incluíndo a discapacidade do paciente, o seu diagnóstico e tratamento oportunos están entre as tarefas urxentes da medicina moderna.
Etapas de desenvolvemento da patoloxía e síntomas típicos
A enfermidade pasa por catro etapas sucesivas de desenvolvemento con cambios correspondentes no corpo e síntomas acompañantes:
A primeira etapa son os cambios morfolóxicos iniciais nos discos intervertebrais. O núcleo do disco intervertebral (núcleo pulposo) seca gradualmente e aparecen gretas na estrutura do anel fibroso. Isto vai acompañado dunha dor tolerable ou molestias no pescozo, que se intensifica ao xirar ou inclinar a cabeza. Tamén hai un lixeiro suavizado da lordose cervical e unha tensión muscular case constante.
Na segunda etapa, continúa a destrución do anel fibroso, que vai acompañada dos primeiros signos de mobilidade patolóxica das vértebras e da súa inestabilidade. A distancia entre as vértebras diminúe e prodúcese a protrusión. Neste momento, o paciente nota un aumento da dor e a súa irradiación á zona do brazo ou do ombreiro. Xunto a isto, aparecen fortes dores de cabeza, a persoa quéixase dunha sensación de debilidade e un rendemento reducido.
A terceira etapa caracterízase pola destrución completa do anel fibroso, debido á cal o núcleo non fixado se estende máis aló das vértebras e penetra na zona da canle espiñal, formando unha protuberancia herniaria. Á súa vez, exerce presión sobre os nervios e os elementos do leito vascular, o que provoca a interrupción do fluxo sanguíneo na rexión cervical. Os pacientes nesta fase quéixanse dunha dor intensa e continua no pescozo que irradia aos brazos e ombreiros. Os músculos fanse máis débiles e nótase sistemáticamente o entumecimiento das extremidades superiores. Ao cadro clínico engádense episodios de mareo, dificultades de orientación no espazo e rixidez dos movementos.
A cuarta etapa está representada pola substitución da cartilaxe do disco intervertebral cunha estrutura de tecido conxuntivo e a implicación dos segmentos da columna vertebral adxacentes en cambios patolóxicos. Debido á fusión das articulacións, prodúcese a súa inmobilidade. Para o paciente, esta é a etapa máis difícil, xa que sente constante dor intensa no pescozo, brazos, peito e zona entre os omóplatos. A isto súmanse signos de deterioro do abastecemento de sangue ao cerebro, trastornos de sensibilidade e a probabilidade de sufrir un ictus aumenta significativamente.
Nótese que, ademais do cadro clínico principal que acompaña a osteocondrose cervical en varias etapas, pódense observar síntomas adicionais:
diminución da agudeza visual;
episodios de ansiedade que se producen debido a unha subministración insuficiente de sangue ao cerebro;
perda auditiva e tinnitus;
a aparición dun son crujido ao mover a cabeza;
trastornos do sono ata insomnio;
a aparición de puntos ante os ollos;
casos de perda de coñecemento;
parálise muscular facial;
dor nos brazos que se produce pola noite.
Se se produce a compresión da medula espiñal, pode desenvolverse mielopatía, acompañada de:
dificultades nos movementos dos membros;
problemas de coordinación ou equilibrio;
perda do control do intestino ou da vexiga;
debilidade ou entumecimiento en calquera área do corpo por debaixo do pescozo;
dores punzantes nas extremidades, aumentando mentres se dobra cara adiante.
Causas da enfermidade
O factor clave polo que se desenvolve a osteocondrose cervical é unha carga desequilibrada e excesiva nesta parte da columna. Na maioría dos casos, a patoloxía fórmase no contexto de cambios dexenerativos involucionais que acompañan ao proceso de envellecemento. A osteocondrose tamén pode ocorrer debido a lesións traumáticas no pescozo ou trastornos metabólicos.
Ademais, hai outros factores que contribúen ao aumento da carga no pescozo, ao espasmo muscular e ao desenvolvemento de enfermidades crónicas:
anomalías da columna vertebral, conxénitas ou adquiridas;
sobrepeso;
herdanza complicada (por exemplo, debilidade conxénita e determinada xeneticamente dos tecidos conxuntivos);
sobrecarga prolongada ou frecuente da columna vertebral (permanecer nunha posición forzada, inactividade física);
deficiencias vitamínicas;
patoloxías autoinmunes acompañadas de danos nas estruturas do tecido conxuntivo (colaxenose);
deficiencia de micro ou macroelementos;
actividade física intensa, deportes con maior risco de lesións na columna vertebral (por exemplo, loita profesional);
fumar, que impide o fluxo de nutrientes nos discos intervertebrais;
trastornos metabólicos;
dieta desequilibrada cun exceso de hidratos de carbono e graxas combinados cunha deficiencia de proteínas;
situacións estresantes frecuentes;
patoloxías do sistema músculo-esquelético, que provocan unha diminución da mobilidade da columna cervical;
hipotermia grave ou repetida do pescozo.
Cal é o perigo da osteocondrose?
O primeiro problema, típico da maioría dos pacientes que desenvolveron osteocondrose cervical, é a dor severa e frecuente na zona da cabeza e do pescozo. Por iso, as persoas vense obrigadas a buscar a posición máis cómoda na que a dor se debilita ou desapareza por completo. Isto, á súa vez, leva a unha diminución do rendemento.
A medida que a enfermidade progresa, fórmase unha protuberancia (liberación parcial do tecido do disco máis aló do espazo intervertebral), o tecido entre as vértebras comeza a colapsar e a brecha estréitase. Coa última etapa do proceso patolóxico, o disco é completamente destruído e substituído por unha estrutura de tecido conxuntivo. Isto leva á limitación da actividade motora, xa que o paciente perde a capacidade de xirar ou inclinar a cabeza.
Ademais, a osteocondrose cervical é perigosa porque pode provocar as seguintes complicacións:
hernia;
cervicocranealxia (sensación dolorosa localizada na zona da base do cranio);
formación de osteofitos;
compresión das arterias;
radiculopatía (compresión das raíces da medula espiñal);
síndrome de dor crónica.
Nos casos máis graves e avanzados, a osteocondrose cervical provoca compresión da medula espiñal, parálise e discapacidade do paciente.
Métodos de diagnóstico
O diagnóstico dun paciente con sospeita de osteocondrose cervical comeza nunha cita cun médico, que realiza unha entrevista exhaustiva, aclara os síntomas e a historia do desenvolvemento da enfermidade e tamén realiza un exame físico. Durante o exame, o médico céntrase en identificar áreas de dor, avaliando a mobilidade da columna vertebral e a calidade dos reflexos.
Despois de recibir os datos iniciais, o especialista crea un plan para diagnósticos posteriores, que pode incluír:
tomografía computarizada multicorte;
emisión de positrones e resonancia magnética;
radiografía;
exploración dúplex de vasos na área do proceso patolóxico.
As técnicas de imaxe permiten ao médico determinar a xénese do cadro clínico, identificar signos de procesos dexenerativos ou outras condicións que poidan provocar a aparición de síntomas que molesten ao paciente. A exploración dúplex permítelle avaliar a calidade do fluxo sanguíneo e detectar a vasoconstricción.
Como complemento ao programa principal de diagnóstico, pódense realizar consultas con especialistas relacionados (vertebrólogo, endocrinólogo, traumatólogo ortopédico, neurocirurxián, oncólogo) e prescribir o seguinte:
exploración de ultrasóns de órganos próximos;
electrocardiografía;
estudos estándar e avanzados de biomateriais (sangue, ouriños).
Só despois de que se confirme o diagnóstico e se aclaren as causas e a gravidade da enfermidade, o médico comeza a traballar no programa de tratamento óptimo e máis eficaz.
Opcións de tratamento
O tratamento da osteocondrose cervical elíxese en función da fase na que se detectou a enfermidade, así como tendo en conta a idade do paciente, o seu estado actual e as complicacións existentes ou patoloxías concomitantes.
Enfoque conservador
Cando se identificou a osteocondrose cervical nas fases iniciais, escóllense métodos terapéuticos conservadores. Están dirixidos a previr a progresión da enfermidade, aliviar os síntomas desagradables e restaurar a mobilidade da columna vertebral.
Como parte da terapia conservadora, o médico combina o tratamento farmacolóxico con procedementos fisioterapéuticos e ximnasia. Pode prescribir medicamentos das seguintes categorías:
condroprotectores;
medicamentos antiinflamatorios non esteroides;
analxésicos;
angioprotectores;
vitaminas do grupo B;
hormonas;
relaxantes musculares;
vasodilatadores;
nootrópicos.
Os procedementos fisioterapéuticos úsanse como complemento aos medicamentos e, tendo en conta a condición do paciente, o médico pode prescribir:
acupuntura;
kinesio taping;
sesións de masaxe;
terapia fotodinámica;
o uso de ultrasóns ou correntes diadinámicas;
electroforese;
magnetoterapia.
Ao mesmo tempo, en caso de osteocondrose cervical no período agudo, pódese recomendar o uso dun colar ortopédico. Este accesorio médico é necesario para fixar ósos e articulacións, reducir a carga na zona afectada da columna vertebral e aliviar a dor. Un colar cervical para osteocondrose, cuxo prezo varía segundo o fabricante, o tipo e o material, é seleccionado exclusivamente polo médico individualmente para cada paciente.
A última pero non menos importante parte da terapia conservadora é a ximnasia. O médico prepara un conxunto de exercicios especiais para o paciente destinados a fortalecer o cadro muscular, corrixir a postura e mellorar o fluxo sanguíneo na parte superior da columna vertebral.
Abordaxe cirúrxica
Se os métodos conservadores non teñen éxito ou se detecta osteocondrose cervical nas fases posteriores, o tratamento realízase mediante intervención cirúrxica. O médico pode prescribir ao paciente unha das seguintes operacións:
laminectomía;
descompresión endoscópica ou percutánea;
ablación por radiofrecuencia;
eliminación endoscópica dunha hernia, proceso tumoral ou área de cambios dexenerativos-distróficos;
lise epidural das adhesións;
estabilización da columna vertebral;
foraminotomía endoscópica;
Nucleoplastia con láser con punción.
Medidas preventivas
A osteocondrose cervical é unha patoloxía para a que non se desenvolveron medidas específicas de prevención. Para reducir significativamente a probabilidade de que se produza a enfermidade, a súa reaparición ou o desenvolvemento de complicacións, os médicos dan unha serie de recomendacións. Segundo eles, os pacientes necesitan:
respectar os principios dun estilo de vida saudable;
eliminar o levantamento e o transporte de obxectos pesados;
utilizar colchóns e almofadas ortopédicas para durmir;
recibe regularmente actividade física dosificada e vai a nadar;
comer unha dieta equilibrada;
excluír situacións nas que é posible a hipotermia da columna cervical;
supervisar continuamente a súa postura;
facer pausas sistemáticas para sesións curtas de exercicios terapéuticos en caso de traballo sedentario;
teña coidado ao xirar e inclinar a cabeza;
someterse a un exame periódico por un especialista especializado con fins preventivos.
Como vai a rehabilitación?
O médico supervisor elabora un plan para o período de rehabilitación, tendo en conta varios aspectos:
en que fase se detectou a osteocondrose cervical;
saúde xeral e benestar do paciente;
categoría de idade e peso corporal do paciente;
patoloxías ou complicacións concomitantes existentes da enfermidade.
Segundo a situación, o médico pode incluír procedementos de masaxe, ximnasia e sesións de fisioterapia no programa de rehabilitación. Estas medidas completas non só acelerarán o proceso de recuperación e eliminarán complicacións ou recaídas, senón que tamén axudarán a mellorar a saúde xeral do paciente.
A osteocondrose cervical é un problema grave no que o paciente necesita atención médica oportuna e correcta. Se aparecen signos desta enfermidade, pode realizar un diagnóstico e recibir tratamento posterior nun centro médico. Todos os especialistas seleccionan un enfoque individual para cada paciente, están guiados por métodos modernos de tratamento da osteocondrose e ofrecen unha ampla gama de servizos, cuxo prezo está nun rango cómodo para os pacientes.
Pregunta resposta
Identificouse a osteocondrose cervical, canto tempo leva tratar esta patoloxía?
A duración do tratamento depende directamente da fase na que o paciente con osteocondrose cervical buscou axuda. Só un médico que avaliou a gravidade do proceso patolóxico e supervisa a dinámica do progreso durante o tratamento pode determinar o período máis probable.
Con que médico debo contactar se sospeito que teño osteocondrose cervical?
A osteocondrose cervical é identificada e posteriormente tratada por un neurólogo, pero nalgúns casos un traumatólogo-ortopedista pode supervisar o paciente.